Jest moim idolem! Wojciech Tochman. Po lekturze "Wściekłego psa" nie mam już żadnych wątpliwości. Dziesięć reportaży - dziesięć pereł. Tym razem to nie są relacje z konfliktów domowych przerażających skalą ludobójstwa. To relacje z naszego polskiego podwórka. Dramaty pojedynczych, konkretnych ludzi przedstawione, jak to u Tochmana, w krótkich, żołnierskich zdaniach, które nie oceniają, ale pobudzają myślenie i nakazują refleksję.
Podczas lektury otwierającego zbiór reportażu "Mojżeszowy krzak" bolało mnie, czułem strach i swąd spalonych ciał. W następnych opowiadaniach spotykamy się ze zjawiskami: pedofilii, koszmarnej choroby, kidnapingu, życia bez tożsamości (zanik pamięci), wypadku drogowego, fałszywie pojętej religijności, ekspiacji księdza homoseksualisty i błąkamy się po zakamarkach duszy śp. Tomasza Beksińskiego.
To wszystko ociera się o Boga, poddaje w wątpliwość Jego istnienie, a może paradoksalnie Jego istnienie potwierdza. Jednocześnie autor ukazuje otoczenie ludzi znajdujących się w centrum tragedii, jej ofiar i najbliższych. Prezentuje płytkość ocen, miałkość opinii i podążanie owczym pędem za większością, ze strachu, konformistycznie dla wygody.
Książka porusza do głębi. Jest mądra mądrością życiową i dlatego powinno się ją przeczytać.
Ocena: 6
(Wydawnictwo Literackie; Kraków 2019; stron:204)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz