Rupert Isaacson "Opowieść ojca" - Przez mongolskie stepy w poszukiwaniu cudu

Będę brutalny, ale oceniam tę książkę jako zimno patrzący na zagadnienie fachowiec. Przede wszystkim jest owa praca (sprawozdanie? reportaż?) pełna sprzeczności. W tytule czytamy o poszukiwaniu cudu, w trakcie lektury o tym, że autyzm to nie choroba lecz stan (i słusznie!), a w zakończeniu słyszymy: "Czy "wyleczenie" jest zbyt mocnym słowem? Być może "uzdrowienie" byłoby lepsze? Otrzymał (dzieciak) zdrowie, nie lekarstwo. Rowan wciąż jest autystykiem." ........

Czegoś, co nie jest chorobą nie da się wyleczyć. Żeby być sprawiedliwym, autor-ojciec w pełni zdaje sobie sprawę z owych sprzeczności i niekonsekwencji. Jest mądrym i kochającym rodzicem. Wie, że się miota, wie, że popada ze skrajności w skrajność, boi się bo wie, że po chwilowej poprawie, przebłysku "normalności" może nastąpić katastrofalny regres, który potrafi opiekunowi dziecka z autyzmem odebrać resztki sił. Isaacson, wraz z żoną Kristin i synem Rowanem przeprowadzili wielki eksperyment. Rupert go udokumentował. Hipoteza brzmiała: Umysłowość, odczucia autystyka współgrają z przyrodą, naturalną duchowością (tu pojawiają się mongolscy szamani). Elementem doświadczenia była hipoterapia w podróży. Na pewno nie zaszkodziło i chwała rodzinie za podjęte wyzwanie, ale na trwałe zmiany nie ma co liczyć. Z książki wynika, że Rowan został zdiagnozowany w wieku 3 lat. Podróż odbył mając niespełna 6. Ojciec twierdzi, że w czasie pomiędzy (niecałe 3 lata) przetestowali na dziecku wiele rodzajów terapii, w tym behawioralną. Tę ostatnią, jako stawiającą zbyt duże wymagania przed rodzicami odrzucili. No właśnie...

Książkę warto przeczytać, aby poznać sposób rozumowania ojca dziecka z autyzmem, zastanowić się i ... podziękować Bogu. 

Szacunek panie Rupert! Trzymaj się!

Ocena: - 4

(Wydawnictwo Nasza Księgarnia - Warszawa 2010; stron: 383)

Olga Tokarczuk "Bieguni"

Mama kłopot. Kłopot polega na tym, że moje spostrzeżenia, wrażenia z lektury niniejszej książki, są zgoła inne od tych "zajawionych" na okładce. W innym przypadku pewnie bym się nie przejmował, bo przecież każdemu wolno samemu odczytywać "co autor miał na myśli", ale to przecież nasza najświeższa noblistka, wszyscy ją czytają i komentują..., a ja...? Może nie rozumiem, głupi jakiś jestem? Pal sześć! Dla mnie to książka o życiu, o tym, że wszyscy na tym padole jesteśmy pielgrzymami, wszyscy dokądś zmierzamy, dążymy (a więc jesteśmy w ruchu) do czegoś, albo uciekamy, kryjemy się (a więc jesteśmy w ruchu) od czegoś. To nie była łatwa i oczywista lektura, ale mnie zaintrygowała. Na zakończenie przygód Kunickiego czekałem do końca. Wciągały historyczne wtręty, jakby artystyczne opisy starych obrazów. Zaciekawił mnie mechanizm podróżowania. Porty lotnicze jako autonomiczne miasta- systemy. Osobiście, ilekroć lecę samolotem, czuję się jak cielak prowadzony przez układ nowoczesnych urządzeń, zupełnie nieporadny i pozbawiony możliwości decyzyjnych. Podobały mi się wątki autobiograficzne, które ... być może wcale nimi nie są. I choć nie do końca zgadzam się ze zdaniem, że "Bohaterami tej książki są nomadzi i koczownicy (...)" jak napisała Marta Cuber na łamach "Polityki", to uważam, że każdy kto lubi podróżować powinien "Biegunów" przeczytać.

Niepokoił mnie również wątek dawnych anatomów/ preparatorów. Nie do końca wiedziałem jak go wpasować w całość.Dlatego wdzięczny jestem autorce za zdanie z przedostatniej strony powieści" "Będziemy się zapisywać, to najbezpieczniejszy sposób komunikacji, będziemy się wzajemnie zamieniać na litery i inicjały i uwieczniać na kartkach papieru, będziemy się PLASTYNOWAĆ, zatapiać w FORMALINIE zdań."

Nieczęsto można trafić na książkę, która zmusza do myślenia. Ta taka jest. I chyba właśnie za umiejętność pobudzenia wielu umysłów dostaje się nagrody.

Ocena: 5

(Wydawnictwo Literackie; Kraków 2019; stron: 451)

Wiesław Myśliwski "Ucho igielne"

O jak bardzo podobają mi się takie książki! Takie nieoczywiste autobiografie. Mądre, głębokie. Dawniej, właśnie dlatego, szanowało się i słuchało (!) starszych ludzi. Seniorzy z perspektywy przeżytych dziesięcioleci mają to wyważone, pozbawione zbędnych emocji podejście do rzeczywistości. Opis przemijania i sztafety pokoleń, znane przecież autorowi z autopsji, zostały mistrzowsko przedstawione przez Myśliwskiego, który przecież wie, że znajduje się na ostatniej zmianie. Książka wymusza wręcz refleksję, każe przystanąć, zadać sobie pytanie: Na którym okrążeniu jestem i jaki jeszcze dystans przede mną? Niejako mimochodem, ale dokładnie, poznajemy przemijający i pełen zmian przełom wieków XX i XXI.

Nie wiem czy przy okazji, czy z pełną premedytacją postawił Wiesław Myśliwski wspaniały pomnik swoim rodzicom i pierwszej, pięknej, niespełnionej miłości.

Takie skromne resume zaznaczyłem sobie na 419 stronie:

"Ogarnęły mnie wątpliwości ... (...) I w ogóle czy człowiek jest w stanie zachować jedność ze sobą aż do starości? Nie do uwierzenia wydają się wspomnienia na starość, zwłaszcza z dzieciństwa, młodości, jakkolwiek sam nie jestem wolny od takich wspomnień, w które nie wiem dlaczego, wierzę. Co się kryje za tym, że jesteśmy tak nierozerwalnie przywiązani do czegoś, co nie wiadomo, czy było, lub czego nam życie poskąpiło, a z czego mimo to, stworzyliśmy odniesienie do naszej tęsknoty. Do czego w takim razie tęsknimy?"

Prawda, że mądre i piękne? Polecam!

Ocena: 5

(Wydawnictwo ZNAK; Kraków 2018; stron: 424)